geboren en opgegroeid tussen het klei en de suikerbieten..
..ijn naam is Edwin Siol, geboren in maart 1965. Meestal vermeld als zelf vernoemd Beeldend Kunstmaker, en hier op de site vaak vermeld als BKES. Het muziek maken, en bewerken van geluiden, en met name (virtuele) instrumenten, is inmiddels al langer dan 30 jaar mijn levensverhaal.
Ik ben geboren en getogen in het West Brabantse Steenbergen, onder de rook van of Rotterdam, of Antwerpen. Afhankelijk hoe de wind waait, meestal Antwerpen dus. Het is een klein gehucht, geheel onbelangrijk voor velen, maar niet voor hun die het als hun geboortegrond kennen. Zoals dat gaat hé?
Jongste telg van een gezin met vier kinderen. Het is niet perse dat we een muzikaal gezin zijn, doch zijn we met muziek opgegroeid. We speelden allemaal wel eens een instrument bij de lokale harmony, ik ooit kortstondig de hoorn. Mijn moeder de clarinet, mijn vader een accordeon. Mijn enige zuster de dwarsfluit, en daar waar de ene broer zich verdiepte in wat drumwerk, werd de oudste uiteindelijk dirigent van dezelfde harmony. Toch is mijn eigen muzikale verhaal een andere dat dat.
Zo rond mijn zeventiende jaar begon mijn fascinatie met geluiden, emoties en muziek in het algemeen, ervoor luisterde ik vooral aan mijn eerste grote muzikale inspiratie, genaamd Orchestral Manouvres in the Dark. Elektronische synthesizer pioniers als Jean Michel Jarre, Vangelis en soms grillen als Kitaro gingen OMD vooraf. Ik denk dat met name hun Stanlow een eerste song was, waarbij er bij mij een link ontstond tussen muziek en emotie. Emotie en personaliteit.
Trigger nummer twee, was zeker te weten de totaal verbluffende uitgave van O Superman, van Laurie Anderson. Deze en Stanlow van OMD maakte mij bewust van de kracht alles los te laten, en zaken als een refrein, couplet, solo, en de herhaling daarvan als concept voor een song, te vervangen door de gevoelige vraag: Hoe stil mag een song eigenlijk zijn? De Quest voor stilte als vernieuwend instrument.
tot aan Depeche Mode, Yazoo en Human Leage..
..erwijl intussen met het 'verwijven' en verder populair worden van de electronische synthpop, mijn muzikale focus meer en meer op het New Wave werk begon te verplaatsen, haakte ik definitief af met Yazoo, en acts als Bronski Beat. Ik ontmoette de klanken van het beroemde 4AD label. Cocteau Twins, je weet toch. Ik denk dat bijvoorbeeld Anne Clarck tezamen met Durutti Column, en later haar solowerk. Our Darkness de soepele overstag maakte. TC Matic, The Klinik, The Sound, The Cure en een eerste vleugje Einstürzende Neubauten
Intussen was sluimerend toch de wens ontstaan mijzelf meer af te zetten tegen wat ik als common achtte. Het gezin en geboortegrond allang verlaten voor wat jaartjes op een internaat en 'op kamers in een grote stad'. Daarvan terugkomend begon de sterk anti fase van mijn verlaat puberen ergens, en er veranderde best veel. Ik werd Steenbergs eerste kraker, en verloor mij geheel in het donker alternatieve. Virgin Prunes was zo een beetje geheel in focus, van de muziek om in te geloven categorie. En Kollaps.
De fase ook met het bekend raken met acts als Current 93, Death in June en verderop Dead Can Dance. Vervolgens kwamen er twee editie's Pandora's Music Box voor mij overheen, waarbij de omschakeling naar het Industriële van Throbbing Gristle en uiteindelijk Psychic Tv, intussen waren overgegaan in mijn eerste stappen zelf met muziek aan de slag te gaan. En daar haakt deze website zo een beetje in. Dit jaar heb ik toevallig beelden uit die periode gebruikt in een videoclip. Een periode van kamperen in Frankrijk, en mijn eerste vis avonturen daar. Lees hierover meer in het project My Quest for a Holy Grail. De muziek is van dit jaar, en totaal niet representatief met de jaren waarover de beelden en dit Blog nu vertellen. Dat even terzijde.
Rust in de tent. Ventje kreeg verkering..
..erliefd en heerlijk verloren. Een kleine tien jaar rust in de tent, en het werd inderdaad allemaal net iets milder, qua bands die daadwerkelijk tot enig inspiratie leidden. Het eerste werk van Nick Cave and the Bad Seeds, maar voor mij waren het vooral de jaren van geen enkele andere ontwikkeling om het muzikale spectrum verder heen. De focus op slechts wat ik begon te maken. Met behulp van kleine elektro keyboards, een eerste MS10 en MS 20, uit elkaar gesloopte orgels, en bovenal een tweetal ouderwetse bandrecorders werden ingezet. Met cassettebandjes werd het meeste 'overdubt', nog voordat er meersporen DAT recorders iets mee ruimte gingen bieden.
Ik heb nog een kist met een paar honderd cassettebandjes liggen. De TDK's Metal, Basf chrome. Whatever. Sentimenteel goud waard, maar even onaangeraakt de laatste twintig jaar, als zullen ze dat de komende twintig ook wel blijven. Het was door die jaren wel duidelijk geworden dat ik de focus nog slechts had geïnspireerd te zijn door het verfijnd industriële van Psychic Tv, en Psychic Tv only.
Eerste lokale optredens ontstonden onder de naam For a Friend, en project waaruit later het vaste INR logo is gemaakt. Dat logo is namelijk opgebouwd uit twee For a Friend's, dus 4xF. Ook dit even terzijde. Gaandeweg werden de eerste stappen met Harddisk recording, met behulp van een oude LCII Apple computer, daar waar ik met een eerste Atari al ervaring op had gedaan met midi en eerste DAW.
Het is ook rond deze periode dat ik sporadisch nog steeds in het bezit ben van de muziek die ik toen maakte. Veel ervan in ieder geval. Computers crashen ook wel eens nl. Aan het einde van die tien verliefd, en uiteindelijk verloren jaren, was FaF inmiddels omgetoverd van Corpus Deï tot het Cor Pus Deï, en werd er met een live optreden tijdens het dichtersfestival Dichter bij de Hel een passend muzikaal eerbetoon als waardig afsluiter ingezet. En een eerste Adieu was geboren..
Ik vind het echter nuttig om aan het eind van deze pagina direct de tijdsprong te maken, naar vandaag de dag. Zojuist 53 geworden, volgroeid componist, rustige muzikant, en subliem feedback producer. Wat heb ik zoal geleerd, en ben ik gegroeid? U zal hierover met deze website van het INR gaandeweg een antwoord op kunnen vinden. Voor mijzelf kan ik er moeilijk over oordelen. Soms vind ik songs uit de oude doos 'best ever made', soms het huidige werk. Het is toch altijd weer onderdeel van een fase ergens.
Wel is het mij duidelijk geworden dat de oorspronkelijke uitgangspunten van For a Friend nog steeds fier overeind staan. Liedjes voor iemand anders schrijven. En daar zal, ongemoeid gelaten door welke tijd dan ook, A Star too Far als klassieker blijven circuleren.
Delen mag Altijd!
