Mijn naam is Edwin Siol, geboren in maart 1965. Meestal vermeld als zelf vernoemd Beeldend Kunstmaker, en hier op de site vaak vermeld als BKES. Het muziek maken, en bewerken van geluiden, en met name (virtuele) instrumenten, is inmiddels al langer dan 30 jaar mijn levensverhaal.
Ik beheer het Insinity Network Releases label, breng aldaar mijn muziek momenteel onder de naam Neo Realism uit. Mijn muziek is het beste te omschrijven als een cross over van het Industriele van Psychic Tv, het popachtige van The Cure, en de meer klassiek gothic stijl van bijvoorbeeld Current 93.
Ik schrijf zo nu en dan stukjes tekst, vandaar dat er hier ook inmiddels een BLOG is te vinden, met vooralsnog een eerste vijftal Hommage Aan vertellingen. Ondanks de ruime history van het Insinity Network, is deze website pas recentelijk opgestart. Frisse start dus. Een uitgebreide persoonlijke informatiepagina, vind u onder INFORMATIE binnen het menu, of HIER.
Zo, wat staat er dan zoal, op deze fris opgestarte site van het INR label? Zoals de slider hierboven laat zien zijn er inmiddels een zestal blogs afgerond, met een eerste collectie Hommage Aan songs.
Deze gaan o.a. in op het overlijden van Jóhann Jóhannsson, als bijvoorbeeld ook over het afscheid van Peter Capaldi als acteur van Dr Who. Er staat een blog over de gemeenteraadsverkiezingen en leven in Vrijheid, met een Neo Realism versie van Imagine van John Lennon, en er staat een blog waarbij ik een muzikaal eerbetoon breng aan een lieve Praatjesdoctor. Eem blog over de kerstsong van 2017 completeert deze eerste verzameling.
Een zesde blog is een beetje een vreemde eend in de bijt, waarbij in machine ghost eind 2017 middels een clip en nieuwste speciale versie van Adeu een Hommage aan mijn eigen persoontje brengt, ter ere van mijn dertig jarig artiesten bestaan. Hun clip staat hier rechts van de pagina.
"Wij willen nu graag een eerbetoon aan Edwin brengen door het maken van een eigen versie van een van zijn stukken die ons het meest geraakt heeft: Adieu. We hebben het vaak gezien: als Edwin “the vibe” heeft en alles op zijn plaats valt kun je het stuk dat daaruit voortkomt ook meteen inlijsten en aan je muzikale muur hangen. Dit is wat ons betreft ook zonder enige twijfel het geval bij Adieu. Hoe hij dit stuk meerdere keren heeft uitgewerkt blijft het niet alleen ontroeren maar ook verbazen : want 4 eenvoudige noten in een loop van 5 minuten, blijft dat boeiend ?"
Marc Suijkerbuijk schreef eind vorig jaar bovenstaande quote, naar aanleiding van een song die hij over mij had gemaakt als viering van mijn 30 jarige artiesten jubileum. Prachtig lied, en mooie woorden.
Hieronder bevind zich een laatste versie van de Adieu met het gedicht van Rijn Vogelaar. Nederlandstalig, beetje duister. Te bedenken dat ik dit al in de eind jaren negentig live in Willemstad speelde. De Nederlandstalige voordracht is onbekend voor mij, maar redelijk gelukt. De cello echter draagt alle dramatiek terug in het schone, rustieke van de eenvoud. Btw, het gedicht, al jaren geleden geschreven door Rijn, is in geen enkele zin een directe vertaling van enig plan tot zelfdoding mijnerzijds. Dat vooropgesteld.
Delen mag Altijd!
