In een kleine kamer, en dan bedoel ik echt klein, ergens in het 'hoge' noorden van het land zaten jij en ik uren. Ik zat er voor mijzelf. Jij zat er voor mij. En alle anderen, aan wie jij jouw vertrouwen, liefde en hulp schonk. Want dat was jij, niet de psycholoog aan het werk, maar een meest oprechte vriend, altijd met die hand uitgestoken. Helpende.

Het was een kalende Fries, jonge vent, Sybrn genaamd, die mij voor een eerste keer over je vertelde. Sybrn was een mede directeur van het bedrijf waar ik als monteur werkzaam was. De bekende Gerbera sorteer machine, weet je nog? Ik zal je er vast over verteld hebben, tijdens de vele gesprekken.

Ik herinner mij in ieder geval nog al te goed hoeveel ik over mijzelf te weten ben gekomen, gewoon juist in die allerdaagse dagen. Aan het werk, of thuis op de bank.

Zo vaak hadden we over een vandaag, een beetje over gisteren, een beetje over morgen. Bijna nooit over vroeger, en al helemaal niet over later. Zo vaak had ik het over de ander, even vaak bleef jij bij mij. Confronterend, maar steeds maar weer die warme vinger op de pijnlijke plaats strelend, voorzichtig.

"Het gaat niet om hun, laat ze"

"Jij, hier en nu, vandaag. Daar gaat het om"

En dan viel ik stil. En intussen was je met een zachte lach en vergrijsde krullen, door al mijn muren heen gewalst, als waren ze onzichtbaar voor je. Je leerde mij in ieder geval de duidelijkheid in het woordje kwetsbaarheid.

Naakt, in de schaduwen van de stilte, en het onvermogen het geleden leven een plaatsje te geven zat er dan een jongetje tegenover je. Met geen enkel antwoord meer op welke vraag dan ook. En was het niet precies dat waar uiteindelijk Sybrn en ik ertoe kwamen, dat ik bij jou langs zou gaan?

Sybrn en ik botste wel eens, affijn, met wie bots ik eigenlijk niet? Dit is echter voor nu niet zo relevant. De botsing strandde uiteindelijk met zijn woorden:

"Je hebt altijd overal een antwoord op, en hierbij altijd gelijk, maar nog steeds weet ik niet wie jij bent. Nog steeds weet ik niet wat je voelt, laat staan wat ik dus met je aan moet"

Affijn, hij kende jou, en een beetje het verhaal achter jouw werk als klinisch psychologe. Je weet wel, dat hoog en laag gedoe. Verstand contra gevoel, en een juiste balans hierin. Sybrn stelde een gesprek voor met je. Ik stond er voor open, mede omdat dat botsen onmiskend een -story of my lifetime- was geworden.

Zo kwam ik bij jou, een eerste keer. In dat kleine kamertje, direct linksboven aan de trap in jullie eigen thuis. Je droeg keurig zorg voor het raampje, eventjes luchten zei je dan, terwijl dat kleine kamertje nog rook aan het angst zweet van de vorige bezoeker, wiens muurtje je brak.

Raar mens. Je liet me de eerste dag op een grote rode skippybal zitten, zonder precies uit te leggen waarom. Irritante situatie, onmogelijk stil te zitten op zo een ding. Nochtans toen.

"Hallo, ik ben Mariette, vertel maar eens"

En dat deed ik, gesprekken lang over verschillende jaren, want toevallig hou ik van rare mensen. Je hielp mij, op een manier die ik nooit zal kunnen omschrijven, omdat het zo persoonlijk is. Je hielp Louise, en ons samen.

Ik kan mij vele momenten nog zo goed herinneren. Als ik weer eens een bijdehand hoog antwoord had, als afleidingsmanoeuvre van het geen antwoord hebben. Dan zei je: "Hoho, kom eens naar beneden, mannetje. Kom, zak eens".

Een naakt en kwetsbaar jongetje, evengoed puur als de krullenbol van vroeger, sproeten rond de neus. En nu ben je er niet meer om dan te zegen: "Hallo Ed, daar ben je dan. Wat fijn dat ik je even mag zien"

Dit bestrijkt al wel een aantal jaartjes geleden, en het leven raast door. Onze gesprekken stopten, zoals alles een begin en een eind heeft. Een poosje geleden hoorde ik al van je ziekte. Zo onmogelijk te bevatten. Zo oneerlijk ook.

Geen 23ste betrapte graaiende VVDer, geen Zeikende Paay. Of wat dacht je van die over de top getilde profvoetballertjes. Geen nieuwsberichten te lezen over de tragiek van de ziekte die de moderne treitervlogger treft. Onze Barbie, of dreigend politicus of president met een vinger op de knop.

Ik weet het, niemand verdiend te worden getroffen door een ziekte. Maar mijn God, als een ziekte en de dood toch random schijnt te kiezen, en niemand beschermd lijkt te zijn van een soort van al beschermende God, wakende over goed en kwaad. Het goede en het verkeerde.. Sorry, maar het is zo fucking oneerlijk.

Geen dagen meer in het Franse voor jou, lieve praatjesdokter.
Nooit meer: "Even luchten hoor.."

Geen muren meer voor je te breken, geen hand meer voor je, om uit te steken. Nooit meer jouw geluk anderen te mogen helpen, daar waar je kon. Wat moet je het zwaar gevonden hebben dat niet meer gekund te hebben, geveld door onrecht zelf niet geholpen te kunnen worden. Zoals dat ook voelbaar was, toen je onlangs door een terugval werd gedwongen met vervroegd pensioen te gaan.

Nu ben je simpelweg dood, wat een kille zin. Totaal abstract plaatje, maar dat is vanuit de hoogte. Als ik het probeer te begrijpen wat niet te begrijpen valt. Dit zal je moeten voelen Ed.

Ik zie je zitten, kleine stoel tegenover mij, achter je een cliché boekenkast, vol met stoffige lectuur over de mens en zijn geest. Een kleine salontafel naast je. En je eeuwige strijd mij naar beneden te trekken, te ontdoen van die mateloos irritante wijsheid van kilte en onverschilligheid. Van harde muren en onbereikbaarheid.

"Kom kom, hou op. Kom eens naar beneden", zeg je me nog steeds. Alleen niet meer in het echte. En ik weet dat je wilt dat ik mij aan de bekende B's houd. De gevoels B van: Blij, Bedroefd, Bang en Boos. Dat kan ik je wel opschrijven, praatjesdokter.

Van binnen ben ik bedroefd tot in het bittere. En boos, daar heb je ze, lieve Mariette, twee B's zo op geschreven. Boos en bedroefd. Ik huil. Ben gebroken, en dat is goed. Boos om de oneerlijkheid, je hebt dit zo niet verdiend. Bedroefd omdat ik je mis, en zal blijven missen. Bedroefd om het leven wat met jouw dood stopt. Dat zal nog een poosje duren, en ook dat is goed.

Komt toch een tijd, en dan ben ik slechts weer blij. Blij voor vele unieke momenten, en waardevolle gesprekken. Blij voor het leven wat sprankelende uit je ogen, op de momenten dat alles wagenwijd openstond, en je de sproeten telde van het joch. Mens, wat was je mooi. Zo een mooi mens.

Rest nog die laatste B, die van Bang. Reken maar dat ik mij bang voel. Bang voor de wereld waarin er nog zovele mensen jouw liefde, en steun hadden kunnen gebruiken. Bang voor de tijd waarin we intussen beland zijn, volledig gevuld met dreiging.

Waar democratie naar zijn klote is door het gebrek aan empathie binnen het getal, en het even simpele gebrek aan intellect. Ik voel me bang, en de angstzaaiers leven allemaal nog, gezond en wel. Zij wel, lieve praatjesdokter.