Vanaf het prille begin van Neo Realism, onstonden er soms van die eigengereide songs, die voor mij echt de typische Neo Realism klank in zich hadden. De song hierboven, origineel geschreven ergens begin 2000 en opnieuw geremixed in 2016, genaamd Not Ashamed for is hier best een mooi voorbeeld van. Het is er slechts een van de vele, en ondanks dat ik vanaf het prille begin altijd bezig ben geweest met een grote variëteit aan stijlen. Welke mix van stijlen dat typische Neo Realism geluid veroorzaakt, kan ik moeilijk grijpen, laat staan uitleggen. Wat waren dan mijn inspiratiebronnen, bewust of onbewust in die vervlogen jaren?

Och, daar vraag je zoal wat. Death in June, Cocteau Twins, The Cure, Psychic Tv. Met name die laatste hadden soms van die tegendraads speels popliedjes, tegen folk aan hikkend. Down the memorylane van de Virgen Prunes, amai. Het waren van die mono beat songs. En meesten beïnvloed door Psychic Tv, kwam er steeds meer vorm in de Neo Realism omschrijving, genaamd One Beat Music. Niets nieuws hoor, iedereen maakt wel eens een One Beat Song. Velvet Underground heeft er ook wel een paar. Wat dacht je van Lou Reed en Laurie Anderson, met hun pareltje In Our Sleep. One Beat Perfection eerder. Het is tot de dag van vandaag nog immer de drijfveer voor het maken van een song. Daar waar een song tegendraads niets meer is dan een vlucht. Een ademing in, uit. Een loop, volgestopt met een leven van melodie en harmonie. Een golf die het gevoel raakt, en tracht een tijdsloosheid te creëren in een state of mind. Met een voorkeur voor simplisme, minimalisme. Een eenvoud tot in de kern.