Just be Kind, and never ever eat pears..
..anneer ik rond de kerst muziek aan het maken ben, dan weet je ongeveer wel hoe laat het is. Letterlijk zijn dat vaak de stille nachtelijke uren. Ik heb jaren in ploegendienst gewerkt, en ook de meeste vissen vreten pas als het donker over het water is gevallen.
Zo rond de drie, a vier jaar echter, zullen mijn kerststukken lichtelijk getint zijn door de emoties van een tv serie van de BBC genaamd: Dr Who. Deze serie kenmerkt zich door het door de jaren heen steeds wisselen van de cast. Dit jaar was het lang verwachtte einde van Peter Capaldi als acteur, evenals menig andere kenmerkende mensen voor de serie van de afgelopen drie jaar.
Peter Capaldi heeft voor mij DE doctor weggezet, die ik graag wil zien, en waarin het voor mij het makkelijkst maakt mij geheel te verliezen de emoties van uiteindelijk slechts een fictie SF icoon. Een vreselijk oude man, gekweld door zijn onsterfelijke leven, waarbij het tragedie van het verliezen van alle andere mensen om hem heen.
Dit te vergelijken met Tennant's performance, waar zijn bittere woorden bij zijn naderende dood en regeneratie nog spraken van hoop en de wens goed te doen. Hier spreekt hij: "I could do do much more... so much more"..
Het einde van Capaldi kenmerkt zich echter veel meer door de bitterheid. De verslagenheid iedereen te overleven, en alleen achter te blijven. Keer op keer. Een haast smekende de Doctor, zelf ook te mogen vergaan. Wat Peter kon met zijn faciale expressie en acteertalent, en met name zijn fenomenale switches daarin, tezamen met zijn krakerige stem, en zachtheid. Ik als, als Whovian, zal nog vele jaren blijven terugkijken, om moedwillig mijzelf te laten raken door de vele emoties die vele afleveringen met hem als acteur bij mij oproepen. Een even gezamenlijk moe zijn van alles, stuiterend tussen hoop, goede wil en verslagenheid.
Maar goed, ik ben een muzikant, cq componist cq geluidskunstenaar. Emoties inspireren. En het was pas kerst. dan weet je hoe laat het is. Een eerste muzikale hommage is inmiddels afgerond. een slordige clip bij gemaakt. Het stuk heet The Battlefield of Time, originele foto's en ander beeldmateriaal, zijn niet van mijzelf. De muziek echter daartegenin wel 
in rouw van Heaven Sent tot aan Wimbledon..
..andaag slaan twee mannen, wel bedeeld in hun kapitalisme, een kleine gele bal oven een netje. Ze doen dat in het wit. Dat moet daar namelijk. Dan staat daar zo een man, in opperste concentratie, vol in zijn routine van drie keer een bal stuiteren. Een krabje achter het linkeroor, en een veeg over de wenkbrauw, en nog eens twee stuiters. TokTok.
En daar gaat ie voor zijn eerste service. Oeps, in het net. Geeft niets je mag nog een keer. Ho, wacht even.. eerst even die ballenslaaf, met een leeftijd, net iets te oud voor de kledingindustrie die achter diezelfde witte kakzooi huist. Mijnheer de Ster sloeg zijn eerste service in het net, en heeft mogelijkerwijs een druppeltje zweet in zijn hand. HANDOEK!!
Komt slaafje weer aangehuppeld, nieuwe schone handdoek. Potver, als dat dan nog na een verblinde ace was. Als het dan nog na een service was, waar werkelijk iedere tennisser ter plaatse een erectie van krijgt.. Maar nee, waardeloze service, bal in het net, kulleke de sportman heeft een tweede kans nodig.
En dat soort onbenulligheden gaat dan een paar uur door. Men klapt. Men slaat. men rent, en gaat vooral om de haver klap 'effe zitten hoor'. Dat gedeelte van de sport zou ik dan wel weer kunnen waarderen, ware het niet dat ook daar weer een een of ander slaafs kind allerhande ingestuurde rituelen op de millimeter nauwkeurig dient te voeren. Ouders trots, kind dag van hun leven. zal allemaal wel.
Nu zal je als lezer denken: 'He arrogante zak, als je er zo over denkt, dan kijk je toch simpelweg niet?' Dat zit ook niet in mijn planning. Meestal val ik in rond deze weken van het jaar wel met de Tour de France net iets te diep in mijn zaligmakend middagdutje. Overigs, zou ik daar een witte dresscode wel weer kunnen waarderen, al is het maar om van die reclame af te zijn, en belangrijker nog, het zou het treinverkeer aldaar aardig kunnen ontregelen. Die saaie sprinters ook.
Maar goed, vandaag dus de Wimbledon finale, en waarom weet ik dit, ondanks dat mij dit mij nog nooit zo geboeid heeft? Wel, dat komt omdat de BBC het bedacht heeft om na de Wimbledon finale de wereld te vertellen wie onze nieuwe Peter Capaldi wordt... Eh, wie de nieuwe Doctor Who wordt dus.. De dertiende inmiddels.
Ik had gehoopt dat ze zouden wachten tot de jaarlijkse kerstspecial. Maar dat doen ze dus niet. En al twee dagen vol in spanning, kan ik er wel mee leven het vandaag al te weten te komen. Doctor Who, wie ken het niet? Nou ja, die zullen er ook best veel zijn. Doctor Who is een BBC drama / humor science fiction show, waar zo om de paar jaar dezelfde heerlijke bullshit keer op keer herhalen, maar dan met een geheel nieuwe cast.
Want de Doctor gaat zo nu en dan dood, en regenereert dan in een nieuw lichaam, maar blijft die zelfde Doctor. En die beste man travelt door de tijd, om maar vooral aardig gevonden te worden en heel vaak ergens een wereld te redden. Toch ergens een ongekend traject. Dezelfde meuk keer op keer herhalen, maar steeds met een nieuwe insteek en nieuwe cast. Als fan ben ik blij dat het precies die meuk is waar ik zo graag in weg zwijmel.
Het laat me regelmatig lachen, verbazen, en lichtelijk amuseren. Toch raakt de emotionele kant van de serie mij keer op keer het hardst. Zo ook weer met het naderende afscheid van mister Twelf. Peter Capaldi. Mijn god, die beste man mag van mij Sir gaan heten. of Lord, maar die laatste ligt wat voor de hand natuurlijk. Ja, ik ben fan van een show die al ruim vijftig jaar loopt, dus niet neutraal in deze. Matt Smith en David Tennant ten spijt, en zelfs Eccleston komt niet in de buurt.
Binnen alle verhaallijnen van de serie staat eenzaamheid van de doctor voorop, die als laatste van zijn soort door het universum reist. Kort gesteld, maakt ie een paar seizoenen lang een berg nieuwe vrienden, die meestal wel weer sterven of trapped raken in een parallel vacuüm of iets dergelijks. Gelukkig is het vaak lachen onderweg. Evengoed, als je je als kijker verplaatst in de gevoelens van de Doctor gedurende het seizoen, dan speelt eenzaamheid een immense rol. Nou ja, part van de rol dus.
En het is daar waar ik Peter Capaldi als acteur en speler van de Doctor zo enorm ben gaan waarderen. Puur om zijn spel waarin hij haast menselijk, maar dit juist net niet menselijk acteert. Maar goed, voor de mensen die de show kennen, is wat ik schrijf al zo vaak over Peter Capaldi's rol geschreven. En voor de mensen die de show niet kennen, kan ik erover schrijven wat ik wil, die zijn waarschijnlijk al na Wimbledon afgehaakt te lezen.
Voor de laatste categorie telt wat mij betreft toch echt wel dat ik jullie dan wil adviseren er eens voor te gaan zitten. BBC... Dr Who. Na dit seizoen gaan ze weer opnieuw opbouwen met een geheel nieuwe cast. Mooi moment om in te stappen, en voor de ook velen die de serie wel kennen, of volgen. Voor mijzelf ben ik op een punt gekomen dat ik mij nog afvraag te kunnen switchen naar een nieuwe cast en verhalen.
Ik heb alles al gezien, en weet niet of ik zonder Peter Capaldi als vertolker nog verder wil. Een troost: Dit dacht ik ook bij de vorige versies. Daar waar de eerder doctors wel een goede, aparte en ook weer geslaagde versie van hun Doctor speelden, had ik bij Peter Capaldi er een ander gevoel bij. Alsof hij het was, en is. The one and only... the original as I might say.
De rimpels in zijn gezicht, de kraak in zijn stem, klinkend als duizenden tranen in een grot. De wenkbrauwen zo iconisch grijs en rommelig. Dat het maar een vijfsetter mag worden vanmiddag.
Dag Peter, dank je wel.
Delen mag Altijd!
