Geïnspireerd door: Marc Suijkerbuijk – intro

Marc Suijkerbuijk, muzikaal talent met een hart van goud..

Marc Suijkerbuijk, daar is veel over te schijven, en toch kan je het met een paar rake woorden wel af. Dat laatste is niet mijn talent met schrijven, dus off we go:

Marc en ik zijn twee neven, uit een redelijk tot niet verbonden familie, ergens. Toch kenmerkt vele jaren van onze vriendschap, uit elementair familieband gebaseerde omgang waarin Tante An, de moeder van Marc, een sterk bindende factor was.

Marc komt uit Terneuzen, zijn harbour, en ik ervaarde het altijd als een klein feestje de trip vanuit het West Brabantse naar Terneuzen te maken. Groot geworden met die speciale bootovertocht op Zijpe, de geur van even aan boort te zijn, zowel letterlijk, als de traditionele puntzak met friet en mayo. Maar goed, tijd verloopt nu eenmaal. Zijpe werd Liefkeshoek. Liefkeshoek werd rechtstreeks vandaag de dag, met de uiteindelijke Westerschelde tunnel.

Het tafeltje in de kleine keuken, de koffiezetter, de Brinta en oneindige liters met thee met simplistische gesprekken hoe het leven zoal verloopt met elkaar. Tante An was met eeuwige stip werelds grootste fan van Marc's muzikale projecten, Corpus Deī. Je voelde dat aan alles, maar zag dat ook terug in de keuken, met altijd een kleine verzameling CD-R's met Marc's laatste opnames en CD's.

En het is dat verfijnd vertrouwde gevoel van volledige erkenning van de dromen waar je als kind in geloofd. Ze gaf ons altijd dat onbewuste gevoel, dat we echt moesten geloven in wat we maakten. Ik weet, dat doen moeders over het algemeen, het natuurlijke gene die het fan-zijn aanroept, maar toch. Zelf ervaar ik dat ook al jaren, een fan als je eigen moeder vind je niet zo snel, en ik koester dat dan ook.

En dan tijdens de babbel, als alles zo weer een beetje bijgepraat was, dan vertrokken Marc en ik op ons wolkje van vertrouwen, met zijn tweeën naar The Attic, de zolder van de Maddame Currie straat, daar waar Mark zijn leven voorzag van de benodigde muzikale uitspattingen. Rekken vol CD's en mappen met teksten, kladjes van teksten, of nog op te nemen stukken. Met een poster van Dead Can Dance, en in het kamertje beneden, kon ik, verleid door de geur van verouderde kartonnen dozen de collectie Suske & Wiske albums vinden.

We waren jong, beide met een verschillende muzikale inslag, maar wel met een gezamenlijk muzikale achtergrond van projecten die we beide goed vonden. Ook Marc zat veel in de synthpop hoek, als wel het gehele 4AD label. En natuurlijk zijn haat liefde verhoudingen met David Sylvian.

Lees hierover verder

Stillborn, een doodgeboren samenwerking..

Gezien onze band door de jaren heen, en het ergens wederzijds respecteren van elkaars muzikale uitspattingen, zou je denken: 'Well, join forces!' En dat is een gedachte die gedurende alle jaren wel een soort van thuis had. Maar goed, een samenwerking binnen zulks een emotionele wereld, is een lastige, en gaat vele malen verder dan een simpel sommetje dat 1 + 1 bij de uitkomst van twee al genoeg geslaagd zou zijn.

Niets is minder waar. Ik denk dat ik voor beide kan spreken dat we de muzikale potenties, in het geval van een samenwerking, op een veel hogere schaal van verwachtingen hebben geplaatst. En terecht. We zouden elkaar simpelweg perfect aanvullen, daar waar de een een gebrek heeft aan wat de ander juist als talent inzet, en vice versa. Marc, de meer korte tekst / song writer, niet zo geboeid door technisch gebeuzel van allerhande studiotrucjes, voor wat betreft soundbewerking etc. En ik, totaal hulpeloos schrijver van teksten, en toch al meer in de repetitieve loops sferen binnen een songstructuur.

Maar de kern die we echter samen voelden voor wat we wilde maken, sterker nog, simpelweg moesten maken, moets zeker sterk genoeg zijn voor magie. Die kern was wel een beetje als: wat je ook maakte, het moest je raken. Marc zocht dat veel in woorden, ik vooral in de klanken. Toch heb ik het gevoel dat we niet verder gekomen zijn dan net-aan-een-tweetje toen we samen eens een sommetje vormden.

Op deze pagina heb ik tweetal voorbeelden gezet, waarbij het duidelijk wordt, waar het een beetje stinkt, en zo strand tegen dat net-aan-tweetje, Het is dan ook makkelijk aan te tonen hoe met gemak 1+1 vijf kan zijn, mits vrijwaart van die afremmende factoren. Wat gebeurd er dan?

Wel, daar niet al te diep op in gaand, probeer ik de focus te houden op hoe het dus wel lukt. En dat is als we solo met elkaars zwakte aan de slag gaan. Ik kan Marc's muziek met gemak upgraden naar dat iets wat het zou kunnen missen, en het een overduidelijk grotere meerwaarde heeft dan slechts de optelsom. En als je Adeu, de Hommage van in machine ghost aan mijn eigen persoontje beluisterd t.a.v. mijn originele versie, ook al is ie misschien al twintig jaar ouder, begrijp je denk ik vanzelf in hoeverre de één, de ander exceptioneel kan laten groeien, want ik kan niet anders dan totaal verliefd op zijn versie concluderen dat de magie van een upgrade werkt.

Daar waar veel van mijn songs soms een schoner patroon, en een meer tekst song opbouw kon gebruiken, Mocht zo naar mijn gevoel soms wel eens een dirty doekje over marc's composities gewreven worden. De twee voorbeelden spreken voor zich. Lovesong gone bad, is een song, geschreven door Marc, en behelst een best duister thema, over een internet date die, hoe mooi ook begonnen, omkeert in iets met fatale afloop. Ik vond bij het origineel, prima song, zoals altijd, toch echter dat het muzikaal allemaal simpelweg niet voelbaar was.

Nou, voor alle duidelijkheid, het draait niet om welke versie beter is dan welke andere versie. Integendeel, het wordt pas leuk als je ze op verschillende manieren gaat benaderen. Met mijn remix van het origineel heb ik het in ieder geval muzikaal gezien, het duistere van de thematiek proberen om te zetten. Het moet pijn doen zogezegd, tenminste, dat is mijn benadering.

Omgekeerd is Marc als geen ander in staat geweest de zwaarte van de muziek die ik origineel heb geplaatst in de eerste Adeu, op een magistrale wijze om te zetten naar een stuk tekst, waarbij het juist van belang was, de woorden de pijn te laten vertellen. Daar waar ik vast wel weer wat herrie daarvoor had gebruikt. (een elektrische cirkelzaag zat er bijvoorbeeld origineel door heen)

Ik denk dat voor beide telt dat de optelsom van 1+1 vele male hoger is dan een 2, echter, feitelijk is dat niets anders dan elkaars werk remixen, en geen samenwerking an sich.

Lees hierover verder..