De kerstsong van 2017 met een kleine knipoog.
...orig jaar met de Kerst heb ik er geen enkele track uitgekregen. Ik weet niet zo goed waarom eigenlijk. Een aantal tracks uitgeprobeerd, dat lukt uiteraard altijd. Alleen een wijze les afsluitend aan mijn 30 jarig jubileum, ergens tijden het componeren moet er iets organisch ontstaan.
Een stukje vanzelfsprekendheid van een lied wat er wil zijn. En als componist ben ik in zo'n situatie echt niets meer dan een soort van vroedvrouw-technician, druk bezig met een gootsteenontstopper, in de ene hand, terwijl de andere als ervaren het nieuw geboren lied ter wereld brengt. Rauw en bebloed, organisch en natuurlijk.
Het studiowerk wat erna ontstaat is als het schoonmaken ervan, het ontbloeden, wassen en presentabel maken. Niemand wil het bloed op een geboortekaartje, nietwaar? Het totaal onnodige punt want bovenstaande u wil vertellen is hooguit dat je soms als artiest kunt schieten zoveel je wilt, je krijgt de boel al niet zwanger in the first place, zeg maar.
De sex is goed hoor, daar niet van. Loopt allemaal wel, leuke ideeën, maar als je zo een beetje aan het flikflooien bent komt er zo een cooling down moment van het besef dat het je kindje niet zal worden. En dat gebeurde dus vorig jaar, en was ook het pad dit jaar.
Het punt is met een kerstsong is het lastig balanceren tussen het goede waarin we willen geloven, en het donkere van het tijdsbeeld waarin het gecreëerd wordt. Een soort van politiek statement met een positieve boodschap. En dat is waar ik zo al vorig jaar een beetje impotent aan het worden was. Ik vind meer dan genoeg donkerte, maar ben tot het besef gekomen dat mijn optimisme minimaal is geworden. Nihil?
Het politiek en maatschappelijke klimaat in Nederland is niet meer het mijne. En het werkt simpelweg erg deprimerend te zien dan het maken van compromissen is weg gepolariseerd into jij tegen ik. Links tegen rechts. Zwart tegen wit. Voor of tegen.
Zo ging het ook dit jaar, in mijn poging een 2017 kerstsong te maken. Impotente zooi. Echter via via kwam ik op Halleluja uit van wijlen heer Cohen. Een lied uit het repertoire van een popkoor waarvan een goede vriendin dit jaar om voor mij begrijpelijke reden om dit moment moeilijk maakt te zingen.
Dit terzijde, maar ik dacht laat ik er eens induiken. Een kleine flirt met een bekende kan geen kwaad, en heeft dit jaar al eerder een goede boost kunnen geven aan mijn repertoire met liederen. Het eerste wat ik ontdekte aan deze song was het gegeven dat ie hem eigenlijk als 'onzin' song heeft geschreven.
Ik ga hier niet te diep op in, maar dat is wel de kwinkslag die ik nodig had. En besloot een song te maken, met een knipoog. Tekstueel is het geen hoogstandje, maar wel leuk toch?
Afsluitend, rest mij u een fijne kerst 2017 toe te wensen.
En bovenal voor een meer comprimerend 2018 te hopen
Edwin Siol, 18-12-21017
Tekst The Winking Song:
Delen mag Altijd!
