over hoe het toen allemaal wel of niet ging,
want geheel zeker is voor mij wel één ding:

Inmiddels geheel ontgroeit uit moeders schoot,
besef ik: Vroeger is dood.

Voila, even wat anders: Bestaat er zoiets als karpermuziek? Laten we eerlijk zijn, er bestaat al een berg van karperblabla spulletjes, dus waarom niet? Er is ongekend veel vraag naar, ook al wordt die vraag nog niet gezien.

Eerstens valt dan te bekijken waar die belachelijke definitie karpermuziek dan voor staat? Staat dat dan voor muziek tijdens het karpervissen? Muziek wat je doet denken aan karpervissen? Muziek gemaakt door karpers, of erger: door karpervissers?

Het klinkt als doorgeslagen onzin, maar niet in mijn eigen vissersleven. Afijn, de combinatie ertussen is ongeveer zo wel een beetje mijn leven. Met vlagen slaap ik, vis ik, of maak ik muziek. Die twee waren tot voorheen immer gescheiden, met hier en daar een kleine overlap. In de jaren dat ik met regelmaat lange weekeinden aan de Seine doorbracht, was het ritueel van 'gecollecteerde' muziek op een cassettebandje mixen, met een geijkte playlist voor dan aan het water. Geen muziek door middel van het langs de deur in een bus opgehaalde goededoelenverzoek. Daar staat gecollecteerde niet voor. Het staat meer voor het in collectie gebrachtte... Just to let you know..

Voor mijzelf is er eigenlijk maar één denkbaar mogelijke definitie voor iets als karpermuziek. Het moet voor mij (again) een duidelijke versmelting vormen, juist op het gebied hoe ik de zaken beleef. Het moet mij, wanneer ik er naar luister, mij als vanzelf tot rust brengen. Zoals vissen dat ook doet. Altijd.

Waarom en wanneer vis ik? Hoe beleef ik dat? Bijvoorbeeld gehaast of tijdsloos? In gezelschap? Vrolijk? Fanatiek of berustend? Het profiel wat uit deze ellenlange lijst met afwegingen ontstaat als visser, zou dan voor mij moeten matchen wat ik kan terugvinden in de muziek. Of in mijn geval, welke muziek ik er voor wil componeren. Ik vis al nagenoeg veertig jaar op karper, en maak al een jaar of 25 mijn eigen muziek. Tot aan zo een beetje vorig jaar, waren deze twee kernpunten in mijn leven dus altijd gescheiden. Zat ik een flow van muziek maken, dan was ik niet met vissen bezig. Zat ik een flow van de vissersjacht, raakte ik mijn studiospeelgoed weken niet aan. Muziek aan de waterkant draai ik al heel lang niet meer. Mede doordat die twee altijd gescheiden waren dus, qua beleving. En natuurlijk ook omdat ik in tegenstelling tot de meer jeugdige jaren ik nooit meer langer dan een uurtje of tien aan de waterkant zit. Een van de bijkomstigheden van het gestrand zijn op een aantal lokale thuiswateren. Je weet zo een beetje precies wat en wanneer je moet doen en laten.

Ondanks het ontkenningsproces van de laatste jaren, weet ik inmiddels al wel zeker dat ik dit jaar weer ga opstarten met wat tripjes naar de Seine. Ik heb een foto ooit kunnen schieten uit de rolletjes tijd, welke mij altijd al met de vraag triggerde: Welke muziek zou ik dan daar op dat moment willen horen? In die magie van natuur en tijdsloosheid. De rolletjestijd.. Och och. Dan wist je pas thuis of een foto überhaupt gelukt was. Een fraaie bijkomstigheid van het ouder worden, is dat je op een bepaalt punt komt dat je dan eindelijk oprecht mag terug hangen in een vervlogen tijd, die in de hoek van nostalgie zou kunnen floreren. Het is allemaal veel directer, handiger en sneller geworden in het huidige. Daar is niets mis mee. Ik neem gewoon mijn digitale camera mee, stream mijn muziek daar wel online, en mocht iemand het willen weten app ik wel of het avontuur bevalt of niet, zonder dat ik eerst klein Frans geld moet regelen voor een telefooncel ergens in Parijs of zo.

Een hoop snelheid en profijt is mijn winst, toch? Google maps? Handig, dat gebruik ik dan ook. Maar ooit was ik een ik, die voor een atlas van Frankrijk, met een schaalverdeling kleiner dan 1 tot 500.000 naar Boekhandel Vermeulen moest. Ja, die van: "Die hebben we niet, maar kunnen we zo voor u bestellen hoor".. hoor hoor oor or (echo-effect, omdat vaak gehoord) Levertijd van een weekje of twee. Het was zo gewoon, en zeker geen last in een leven, welke door de vooruitgang van mij is ontnomen.

Bij winst hoort verlies. Het is als een leegte voor mij, en dat is wel het dubbele ervan. Ik was ik ooit weet je, net zoals ik nu ik ben. Ik was ooit een jongen, bij wie het als vanzelfsprekend hoorde, dat een karpertrip naar de Seine ook synoniem stond aan het dagen in elkaar flansen van een cassettebandje. Dat er gesprekken om mij heen waren als: "Is ie weer met zijn cassettebandjes bezig?" -"Ja hij gaat weer vissen, je kent hem toch?"

Een jongen, die nog voor zijn auto was leeg geladen zijn fotorolletje al naar Loek, had gebracht. Van fotozaak Verschuren, weet je nog? Die spanning van het dagen wachten, hoorde allemaal bij dat even een paar dagen vissen. En dan die vreselijk fijne ontlading dat een foto van die speciale morgenvangst gelukt was. Of van mijn part zelfs de emoties als een rolletje eens mislukt was, de woede, ongeloof en frustratie van het verlies van herinneringen.

Ik zeg niet dat vroeger het allemaal beter was, integendeel. Maar bovenstaande zijn allemaal kleine collecties van emoties en tijdsbeleving die je maken wie je bent voor jezelf. Heel veel daarvan is weg, dan wel vervlakt omdat teveel zo vreselijk saai vanzelfsprekend en gewoon is geworden. Als vooruitgang betekend dat waar je normaal gesproken een dag bezig zou zijn, nu binnen een uurtje gepiept zou zijn, dan zie ik het wel werken als verrijking ergens. Maar als het betekend dat ik mijzelf afvraag what the fuck ik met die vrijgekomen tijd moet aanvangen, ontstaat er een leegte die ik eigenlijk liever niet ervaar.

Ja, het lijkt alsof ik veel meer doe en onderneem nu. Je moest eens weten, hoeveel Facebook postings, YouTube filmpjes en Twitter berichten ik per dag zomaar in mijn schoot geworpen krijg, nu ik alles wat waarde heeft al binnen dat uur gedaan heb. Helemaal precies op mijn smaak afgestemd.. Allemaal leegte, vermaak zonder emotie. vermaak zonder gevoel, zonder te bestaan.

Gelukkig heb ik verder ook o.a. nog een leven als visser en muzikant

Dit jaar, na de eerste experimenten van vorig jaar, ben ik echter begonnen met de grote cross-over van beide. Het zijn natuurlijk de wintermaanden, dat ik eigenlijk niet met vissen bezig ben, maar de drang ernaartoe zo steeds rond begin februari gaat knagen. Meestal begint dat dan met onbewust maar weer eens wat YouTube filmpjes bekijken, van alles en nog wat. Dat doet mij dan ook steeds weer realiseren dat er wel degelijk een nogal gebrek aan iets als karpermuziek bestaat. Dit even terzijde.

Met regelmaat in die veertig jaar ben ik al aan het schrijven geweest, waarschijnlijk was het wachten tot het grijs worden van mijn koppie. Het voelt alsof nostalgie uiteindelijk het ontbrekend element vormde, die alles zou kunnen doen samensmelten. Een verhaal, een lied, een leven zelfs? In de promoclip van My Quest for a Holy Grail is een eerste resultaat van de richting welke het zich aan het ontwikkelen is.

Vroeger is een ruim begrip overigs. Zelfs een puber waant zich al oprecht rijp genoeg een vroeger te bezitten. Welbeschouwd met recht ook nog ergens. Mijn vroeger begon hier in het West Brabantse. In Steenbergen. Lucky Luck bar. Jongerencentrum De Gammele. Suikerbietenklei op de polderwegen en de heerlijke eenzaamheid dat in de nacht gewoon iedereen sliep. Behalve het joch Ik.

Als kind bijna veertig jaar geleden,
begon mijn oud en gehavend vissersverleden.

In de tijd van nog gesloten vis seizoenen aan het bewind,
en inmiddels verstoten visioenen van het niet wetend kind.

Achter de Kastanjes van de Boerenschool, en het lage gezoem van De Zij,
staan de geuren van de verstoten zoeten koeken, mij nog steeds bij.

Och, de koekjesfabriek, ENKA, en ook de school is verleden tijd.
De voortgang van een leven, door vooruitgang verleid.
Aan het Waterhoefke, intussen al een tijdje verderop,
ontmoette ik het latere boefke, vismaat Rob.

Met de aardappel, of een korst tussen het blad,
ontvluchtte ik er mijn Steenbergse stad.