maak het eens wat vrolijker, mijn jongen..

Ik kan mij indenken dat Marc dit net zo vaak gehoord heeft, als ikzelf in zijn vele jaren, waarin zijn leven gevuld waren met het schrijven en componeren van korte stukjes muziek. Veel stukjes muziek. Het is voor de een een zegen, en voor de meeste anderen een last te dragen, als ware het een zwaar eikenhouten kruis.

Een soort van bezegeling bovenaf, wat je ook doet.Wel, als alles bij ons van boven zou kunnen komen, ik bedoel maar, die bevliegingen van inspiratie, en het pad waarin wij als componisten bewandelen voor het gewenste eindresultaat, namelijk een liedje wat hopelijk de luisteraar prikkelt in haar emotie,.. wel dan, overduidelijk, leven Marc en ik over het algemeen in een immer zwaar bewolkte omgeving. Ik geloof niet dat dit een bewuste keuze is, zoals we ook zouden kunnen kiezen het iets of wat vrolijker te krijgen.

Natuurlijk, een keuze is er altijd, al is de onze waarschijnlijk beperkt tot hooguit het kunnen kiezen uit wel of niet. Aan of uit. Voor mijzelf sprekend, de uiteindelijke kern met ieder stuk muziek die we componeren, is toch wel steeds, het vanaf de creatie van de eerste toon, of de eerste noten van een akkoord, dat proberen te raken wat ons diep van binnen raakt. Ontstaat daar een match, dan gaat het proces als vanzelf verder.

Vaak zit dit al in een idee verpakt, zeker in het geval van Marc, en ja, daar zou je kunnen stellen dat met het vormen van je eerste ideeën je heel wat meer keuzes zou kunnen hebben t.a.v. de richting die een stuk moet gaan. Dit is echter een vals bedrog, wat never te realiseren is, daar wij als neuroten verbonden zijn met dat ene ideale uitgangspunt, het moet als eerste onszelf raken.

Dit alles los van het feit, dat het in onze ogen, helemaal niet zo zwart is als het lijkt. Het is maar een liedje, zoals een foto maar een foto is. En heel vaak, is het aangaande kunst en media in het algemeen, vaak juist de opzet het in een drama hoekje te verstoppen. Één van de, naar mijn mening meest bijzondere voorbeelden die ik hiervoor zou kunnen aandragen uit het de laatste tijden van Kunst en Media, is wel een klein fragmentje uit de HBO serie Game of Thrones, de overoverover beroemde hold the door scene.

Zo overduidelijk is dit een markant punt in serie, één van zijn meest geliefde karakters staat op een punt van overlijden. Nou, wat gebeurt hier nu feitelijk muzikaal gezien tijdens de scene. Niets eigenlijk, op een klein puntje na, er speelt zacht één vioollijntje, hooguit bedoeld als een soort van emotionele messteek in de rug het voorgoed in een complete begrafenis van de wereld te transporteren.

Maar dat is wat we willen toch? Zo tijdens een uurtje vermaak en amusement. Wat we zoeken in het theater, in een bioscoop. Weer voor even dat contact met het gevoel, rauwe emoties, die zo essentieel zijn voor de soul zogezegd, maar zo vreselijk onhandig als we aan het werk zijn om de hypotheek op onze iPhone nr 7 op rij.

Tot tranen toe geroerd worden. Vreselijk abstract concept, omdat voor mij de werkelijkheid, een leven op gevoel en emotie, totaal verbannen is naar een fictief stukje amusement. Je mag nog wel iets voelen, maar dan wel met een doos popcorn op schoot.

Echter, als componisten en muziekmakers. Als de songwriters en zelfs artiesten die we zijn, leven we eigenlijk constant in die gevoelszone. Nochtans, zolang we niet aan de slag zijn voor binnen die zelfde één uur's amusement.

Maar dat concept past simpelweg niet bij Mark en al helemaal niet bij mijzelf, wij leven niet voor dat ene uurtje, wij zijn dat uurtje. Continu gedreven te creëren, naar dat iets wat ons raakt in het echte leven, los van welk uurtje dan ook. Klaar met de één? Op naar de volgende.